تقدیم به پیامبر عزیزمان
بسم الله الرحمن الرحیم
فکر کن فلسفه ی خلقت عالم تنها
راز خندیدن یک کودک چوپان باشد...
از همان ابتدا...
از همان روز هایی که نبودیم و بخاطر وجودت بود که بوجود آمدیم
از همان روزها بود که به بودنت عادت کردیم .
این طور شد که خودمان را بی نیاز پنداشتیم و در تاریکی ماندیم.
تو نیازهایت را فهمیدی و از یتیمی، گمگشتگی ات به خدا پناه بردی و مأوا یافتی.
تو خودت را نجات دادی و شدی ضحای عالم.
خودت رنج یتیم و ضالّ بودن را چشیدی و راه نجات را بهتر از هرکسی می دانی.
آن قدر پیش رفتی که خودت شدی مأوای یتیمان و سائلان.
و ما حالا فهمیدیم که اگر تاکنون راهی نیافتیم، یتیم و سائل نبودیم. که اگر یتیمی مان را فهمیده بودیم ، حتما جواب گرفته بودیم.
برای رهایی از تاریکی کافی است که از لاک نیازهایی دنیایی مان بیرون بیاییم. کافیست پرده ها را کنار بزنیم، آن وقت نور، کلّ زندگیمان را روشن می کند.
کافی است که بفهمیم هیچ نیستیم و هیچ نداریم و پناه ببریم. آن وقت پدری را در حقمان تمام می کنی.
*امام حسن عسکری علیه السلام فرمودند : شدیدتر از یتیمی یتیم جداشده از پدر، یتیمی است که از امامش جدا شده‌است و بر وصول به او توانایی ندارد...
