ضحی و اضطرار به امام عصر
بسم الله
شب نیمه شعبان باگروهی از دوستان حکمتسرای اصفهان به نیت
اضطرار به امام زمان مسیر قم تا جمکران را پیاده پیمودیم. توشه ی این سفر
پربرکت برایمان سوره ی مبارکه ضحی بود.
ضحی یعنی نیاز و رفع نیاز
و اللیل اذا سجی همان داستان خورشید پشت ابر است. همان داستان غیبت ما از امام حاضر!
باید یتیمی و سائلی و عائل بودن خودمان را «وجدان» کنیم تا شاید به لطف حق در آوای (پناه) امام عصر قرار بگیریم. باید سائل باشیم... امام عصر در غیبت است زیرا ما نیاز خود را به ایشان از یاد برده ایم. غیبت امام عصر مانند وحی است که مدتی بر نبی وارد نشده چون مردم به نبی مراجعه نکرده اند.
خداوند به نبی مکرم می فرماید «ما ودعدک ربک و ما قلی..» امام عصر هم برای ما پیغام فرستاده است که:«إِنّا غَیْرُ مُهْمِلینَ لِمُراعاتِکُمْ، وَ لا ناسینَ لِذِکْرِکُمْ، وَ لَوْ لا ذلِکَ لَنَزَلَ بِکُمُ اللاَّْواهُ، وَ اصْطَلَمَکُمُ الاَْعْداءُ. فَاتَّقُوا اللّهَ جَلَّ جَلالُهُ وَ ظاهِرُونا:ما در رعایت حال شما کوتاهى نمى‌کنیم و یاد شما را از خاطر نبرده‌ایم، که اگر جز این بود گرفتارى‌ها به شما روى مى‌آورد و دشمنان، شما را ریشه کن مى‌کردند. از خدا بترسید و ما را پشتیبانى کنید.»
اماممان پشتش به ربش گرم است و ما پشت مان به امامی غنی و هدایت یافته..
وظیفه ی ما اولا وجدان نیازمندی مان به امام عصر و کسب اضطرار به اوست و ثانیا حدیث گفتن از او برای مردم. امام عصر نعمتی است که خدا به ما داده است و ما باید آن را برای مردم بازگو کنیم تا شاید همه به او مضطر شویم. یادمان باشد ذکر این نعمت را در میان تمام جمع هایی که در آن ها هستیم داشته باشیم. همه ی عالم باید از این نعمت غنی هدایت شده ی پناه یافته مطلع شوند.
